Thekla-Kapelle

De Thekla-kapel in St Lorenz werd gebouwd in de tweede helft van de 19e eeuw.
In die tijd werd hout uit het Drachenwandgebied geleverd aan de zoutwinning in Bad Ischl. De Klausbach was van groot belang voor het houttransport. Hij werd boven de waterval afgedamd. In het gebied van de huidige Thekla-kapel stond een houthark om de boomstammen en houtblokken op te vangen die over de Klausbach spoelden. Dit was ook de zogenaamde "Tristplatz" (drijfplaats), waar het drijvende hout werd opgeslagen. In de winter werd het hout naar het meer gebracht om op de "Stier", een platbodem, naar Scharfling te worden vervoerd. Van daaruit werd het met ossenploegen naar Fürberg aan de Wolfgangsee vervoerd. Een weg over de Scharflingpas bestond nog niet. In deze tijd werd de "Brennert", een ooit steil bosgebied in de Drachenwand, gekapt voor de houtdrift. De grond spoelde weg tot op de kale rotsen. Jarenlang voerde de Klausbach bij onweer bruin water aan, dat gekleurd was door de weggespoelde grond.
Toen Wesenauer, de landheer van Scharfling, de leiding had over de kluis, stak er een zware storm op. Hij wilde de kluis openen zodat het water hem niet zou beschadigen. De kluis stortte echter in en Wesenauer werd verrast door de watermassa. Hij kon zich maar net redden door in een boom te klimmen. Aan de boom was een afbeelding van de heilige Thekla bevestigd. Als dank voor zijn redding liet hij de kapel van de heilige Thekla bouwen. De kapel is nooit herbouwd.1)

De Thekla-kapel - die op het land van voormalig burgemeester Nußbaumer staat - wordt al tientallen jaren zorgvuldig onderhouden door de familie Schachl (Hanslbauer). Het altaarkleed voor de kapel werd jaren geleden geborduurd door Maria Eder (Eimoserin). De familie Schachl zorgt ervoor dat de kapel eind april grondig wordt schoongemaakt. De deur is versierd met een krans. Er wordt nog steeds elke zondag in mei gebeden, terwijl dit vroeger vaker per week gebeurde. Het feest op 31 mei vindt echter elk jaar plaats. Vrienden van de St Thekla's Kapel komen samen om te bidden en de deurkrans ceremonieel te verbranden.

1) zie Anton Reisinger, Wundersames Mondseeland - Sagen, Legenden, Erzählungen für Kinder und Erwachsene p. 89