Pfarrkirche Aschach an der Donau

De laatgotische kerk werd in 1490 ingewijd onder graaf Siegmund von Schaunberg.

De parochiekerk met het "wonderbaarlijke" Donaukruis en de wiegboot

De naam van het dorp Aschach wordt al in 777 genoemd in de oorkonde van het klooster Kremsmünster. De geschiedenis van de parochiekerk van Aschach gaat terug tot de 14e eeuw. Al voor de oprichting van de parochie in de 11e eeuw waren er gebedshuizen in Aschach. In de Schaunberger Urbar van 1371 worden twee kerken genoemd: het "chirchen", onze parochiekerk, en "sand Larentzen", de kerk van het ziekenhuis en het kerkhof.
Graaf Siegmund Schaunberger liet in 1490 een laatgotisch gebouw optrekken.
Het opgaande metselwerk vormt het grootste deel van het bouwwerk van de huidige parochiekerk.

Boven de deur van de sacristie is een stenen inscriptie uit 1490 ingemetseld. Hierin staat dat deze kapel in 1490 werd ingewijd, op de dinsdag voor Sint-Pancrasdag, en dat er regelmatige diensten werden gevierd vanaf de donderdag voor St. Opmerkelijk genoeg is dit een van de eerste kerkinscripties in Duits en gotisch schrift.
De kerk was gewijd aan Johannes de Doper en bisschop Nicolaas.
Lange tijd was het een bijkerk van de parochie Hartkirchen. Pas in 1784 kwam er een regeringsbesluit van keizer Josef II. Aschach werd afgescheiden van de moederkerk en tot een zelfstandige parochie werd verheven. De barokisering van de laatgotische kerk was al eerder begonnen. De barokke koepel werd al in 1750 toegevoegd.
Door de nabijheid van de Donau werd het gebouw herhaaldelijk getroffen door overstromingen en ijsgang. Het gebeurde vaak dat de watermassa's de kerk binnendrongen. Soms reikte het water tot 1 meter boven de kerkbanken. Deze rampen veroorzaakten grote schade aan het metselwerk en houtwerk, waardoor reparaties altijd nodig waren.

Er was echter een gebeurtenis in 1693 die de kerk een prachtige extra inventaris gaf. In dit jaar was er weer een overstroming. Twee zeelieden ontdekten een zwaar houten kruis met de gekruisigde Christus erop geschilderd en brachten het aan land. De ziekelijke Stefan Mitterbauer ontfermde zich over het kunstwerk en liet het renoveren. Tijdens dit werk werd hij helemaal gezond. Hij associeerde zijn genezing met het kruis. Hierdoor kreeg het de naam "Donaukruis" of "wonderbaarlijk kruis".
Toen het in 1701 volledig werd gerestaureerd en barokke versieringen kreeg, kreeg het zijn plaats boven het hoofdaltaar.
In 1789 veroorzaakte een nieuwe ijsstorm grote schade aan de parochiekerk.
De inwoners van Aschach vroegen het districtskantoor om financiële steun, maar deze werd geweigerd. Er werd een voorstel gedaan om de verlaten oude kerk af te breken en de Laurentiuskapel tot parochiekerk te verheffen. De inwoners van Aschach wezen dit voorstel echter resoluut van de hand. De nieuwe sacristie werd gebouwd, de tweede galerij voor het orgel en de zangers werd geïnstalleerd en het schip werd met veel moeite en toewijding verbouwd.
In 1844 liet de pastoor het zogenaamde "Zugebäude" aan de noordkant van de kerk bouwen om de kerk te beschermen tegen mogelijke ijsschotsen. In de extra ruimte werden een altaar en het Heilig Graf geplaatst.
Hierdoor veranderde een smal gotisch schip in een barok schip.
Binnen is het eerste wat opvalt het hoofdaltaar. Het schilderij, van een onbekende Spaanse meester, toont de tronende Moeder Gods met de twee beschermheiligen van de kerk, Johannes de Doper en Bisschop Nicolaas, omringd door drie engelen. Het schilderij werd geschonken door de beschermheilige, de Oostenrijkse ambassadeur in Madrid, Ferdinand Bonaventura graaf Harrach.
In het koor is een kunstwerk uit de 15e eeuw te zien. Het is een marmeren reliëf dat Jezus afbeeldt op de Olijfberg. Zoals in die tijd gebruikelijk was, draagt het de wapenschilden van belangrijke families.
De tijd heeft ook zijn sporen nagelaten in deze kerk. Daarom was het nodig om de kerk in deze eeuw te renoveren en uit te breiden. Prof. Dr. Clemens Holzmeister werd hiervoor in 1973 aangetrokken. Hij slaagde erin om op een uitstekende manier te voldoen aan de eisen voor het behoud van historische monumenten, het behoud van de locatie en de liturgische eisen.
Om ruimte te bieden aan nog meer mensen werd een doorbraak gemaakt met een uitbreiding aan de zuidkant. Daarnaast werd het dakspant gerepareerd en het dak vernieuwd, en werden de buitengevels en de toren opnieuw gepleisterd. Aan de buitenkant met uitzicht op de Donau herdenken twee fresco's de twee beschermheiligen van de kerk: Johannes de Doper en Bisschop Nicolaas. De nieuwe ramen werden ontworpen met antiek glas. Het hoofdaltaar moest opnieuw worden geschilderd en verguld. De zijaltaren en het orgel moesten worden gerestaureerd. Prof. Dr. Holzmeister ontwierp de kroonluchter die vandaag de dag de kerk siert. Dankzij deze en andere renovaties kan de kerk schitteren in haar huidige pracht en praal. Op 11 . December 1977 verrichtte hulpbisschop A. Wagner de plechtige heropening en inwijding.
In 1984 creëerde de beeldhouwer Ägydius Gamsjäger de "Kripperlboot". Dit handgesneden reliëf heeft het kerstverhaal overgebracht naar de Donau. Het is het hele jaar door in de kerk te zien.
e eerder genoemde Laurentiuskapel ligt in het midden van de begraafplaats en werd in 1987 omgebouwd tot een uitvaartcentrum. De structuur van het gebouw en het hele opgaande metselwerk behoren tot de romaanse periode. Er wordt al lang vermoed dat de kerk Romeinse wortels heeft, wat ook zou kunnen blijken uit het patronaat van Sint-Laurentius. Opgravingen door het Federaal Bureau voor de Monumentenzorg onthulden dikke, 2 meter diepe funderingen van uitgehouwen oesters, die bedekt waren met sporen van kalkmortel. In de westelijke muur, gemaakt van roodachtige granietblokken, bevindt zich een bezienswaardig gotisch spitsboogportaal. Op het hoofdaltaar staat een altaarstuk van St Laurentius.
Deze tekst en de foto's komen uit het boek "Kirchen, Klöster, Pilgerwege und Österreich - Sakrales Kulturgut in Oberösterreich" van Franz R. Vorderwinkler.