Trappistenbrouwerij en likeurstokerij in Stift Engelszell

Het Stift Engelszell, gesticht in 1293, heeft door de eeuwen heen veel meegemaakt. De cisterciënzers waren de eerste bewoners, tot het in 1699 afbrandde. Vlak nadat de barokke nieuwbouw in 1786 af was, werd het getroffen door de kloostersluitingen van keizer Joseph II.  Een nieuwe start als klooster liet 140 jaar op zich wachten. In 1925 betrokken “Cisterciënzers van de strikte observantie”, beter bekend als trappisten, het oude bouwwerk. Door het nationaalsocialisme werden ze opnieuw een tijd verdreven, maar sinds 1945 wijden de trappisten van Engelszell zich aan gebed en werk, precies zoals de kloosterregel van de heilige Benedictus het voorschrijft. Bezoekers kunnen de vruchten van deze arbeid in het stift proeven, kopen en mee naar huis nemen. De kloosterlikeuren van Stift Engelszell zijn befaamd. Heel heilzaam is de kruidenbitter. De receptuur van het kruidenmengsel verwierven de Engelszeller trappisten in 1929 van een Zwitserse apotheker – tot op de dag van vandaag is hij streng geheim. Sindsdien hebben de monniken hun likeurenassortiment voortdurend uitgebreid. Deze schat aan ervaring was het startkapitaal voor de in 2012 geopende trappistenbierbrouwerij.

Het cisterciënzerklooster Engelszell, in 1293 gesticht door de Passauer bisschop Wernhard von Prambach als "Cella Angelorum", kende al voor de sluiting onder keizer Josef II in 1786 een roemruchte geschiedenis.

In 1925 werd de “Herrschaft Engelszell” weer een klooster. De “Cisterciënzers van de strikte observantie” (ook trappisten genoemd) hadden het voormalige stift, waarvan de gebouwen zich in erbarmelijke staat bevonden, aangekocht. De spreekwoordelijke vlijt van de “zwijgende monniken” liet kerk en klooster al spoedig weer stralen.

Daarvoor waren wel enorme geldbedragen nodig. Het aanbod van een Zwitserse apotheker kwam daarom als geroepen. Zijn uitmuntende recept met heilzame kruiden luidde in 1929 het begin in van de inmiddels befaamde likeurstokerij.  

In 2012 werd naast de likeurstokerij de trappistenbierbrouwerij geopend, die sindsdien allerlei verschillende soorten trappistenbier produceert.

Om het begeerde Trappisten-keurmerk te mogen voeren, moet het bier aan een hele reeks strenge regels voldoen. Vooral het voorschrift dat het in een trappistenklooster of de onmiddellijke omgeving daarvan moet worden gebrouwen door de monniken zelf of onder hun toezicht, is rigoureus. Geheel volgens de internationale traditie zijn de Engelszeller trappistenbieren
krachtige, kruidige speciaalbieren met een relatief hoog alcoholgehalte. Dat weerhoudt de Engelszeller monniken er niet van zich bewust te zijn van de omgeving waarin hun klooster geworteld is. De grondstoffen voor het bier komen uit de streek en het karakter ervan is geïnspireerd door de streek. Het donkere, behoorlijk kruidige “Gregorius” is krachtig als de stromen van de Donau, het goudgele en fruitige “Nivard” symboliseert de kracht van de stilte en het rossig-gele “Benno” doet denken aan de herfst in het Donaudal. Even gedenkwaardig als de smaak zijn de namen van deze speciaalbieren. Ze verwijzen naar drie Engelszeller broeders van grote verdienste. Een waardiger monument is nauwelijks denkbaar.