Pfarrkirche St. Willibald

De turbulente geschiedenis van de kerk en parochie
Het is niet precies bekend wanneer de kerk werd gebouwd, maar men vermoedt dat dit eind 15e - begin 16e eeuw was. Het is altijd een gewijde kerk geweest voor de Frankische bisschop Willibald. De statige, tweebeukige, laatgotische hallenkerk heeft een zogenaamd "Schöndorf gewelftype" (1476). Aan het begin van de 18e eeuw, na het tumult van de Spaanse Successieoorlog, werd de gotische kerk gerenoveerd.

Het laatgotische hoofdportaal werd in 2005 gerenoveerd en de neogotische poort in 2006.
In 1715 legde de Schärdingse meester-metselaar Josef Hartl een nieuw marmeren plaveisel aan, waarvoor 900 stenen uit Hallein werden geleverd. In juni 1732 sloeg de bliksem in op de toren van de kerk, waardoor de toren en het dak van de kerk ernstig beschadigd raakten. Ook het prachtige klokkenspel, bestaande uit drie klokken, en de klok smolten. Het was daarom noodzakelijk om het metselwerk van de toren af te breken en opnieuw op te bouwen en een nieuwe klokkentoren en koepel te installeren. Verder werden er drie klokken aangeschaft, een nieuwe klok en een Spaans torenkruis met koperen knop geïnstalleerd. In 1733 gaf de toenmalige kerkenraad opdracht voor de koperen dakbedekking van de toren, die werd gemaakt door de Schärdingse koperslager Franz Wiesmayer.

In 2004 werd de toren in barokstijl geschilderd en werden de wijzerplaten van de klokken voorzien van barokke wijzers.

De gebruiken in het artistieke leven van het keurvorstendom Beieren doen vermoeden dat de rest van de toren ook het werk was van Schärdingse meesters. De kerk werd al snel een bestemming voor pelgrims. Toen ze echter ook op zondag kwamen en er geen dienst was, werd er gemopperd en in 1752 moest de pastoor van Raab elke tweede zondag de mis opdragen. St. Willibald werd pas een volwaardige parochie toen keizer Franz Josef II in 1782 op bezoek kwam. De toenmalige abdij Suben moest voor de priester zorgen en ook zijn huisvesting en salaris betalen. Alleen de straf van 100 dukaten dwong de provoost om te gehoorzamen. In 1881 werden de kerk en de toren opnieuw beschadigd door een brand in de nabijgelegen herberg. Een complete renovatie en herinrichting van de kerk - altaren, kruiswegstaties, gebrandschilderde ramen - werd uitgevoerd tussen 1899 en 1912. In 1908 en 1909 kreeg de kerk nieuwe gebrandschilderde ramen (gemaakt door Penner en Schürrer, geschonken door Maria Faschang en de familie Hintermaier).
De beschermheilige van de kerk, St. Willibald, is afgebeeld op het altaarstuk. Zijn twee broers en zussen, Wunibald en Walpurga, zijn levensgroot afgebeeld.

De heilige Willibald werd rond 700 geboren in Wessex (Zuid-Engeland) en stierf op 7 juli 787. Willibald leefde van 705 tot 720 in het klooster van Waltham (nu Bishops-Waltham). Rond 720 verliet hij Engeland en ondernam vrome reizen die hem naar Rome, Palestina en andere plaatsen in de Bijbel en Constantinopel brachten. Daarna verbleef hij tien jaar in Montecassino totdat hij in 739 door paus Gregorius III werd benoemd in de Duitse missie onder Bonifatius en naar Eichstätt werd gestuurd. Hij werd priester gewijd in 740 en bisschop in 741. Willibald stichtte de abdij van Heidenheim in 752, de Solas-cel in Solnhofen in 754 en nam deel aan het Concilium Germanicum in 742/743 en de Synode van Attigny in 762. Vanuit Eichstätt ontwikkelde hij een levendige missionaire activiteit in Beieren, Franken en Zwaben.

Het hoogaltaar
Het altaarstuk toont de heilige Willibald wijzend naar het kruisbeeld. Het schilderij is van Sebastian Schönhofer uit Schärding en werd aan het einde van de 18e eeuw gemaakt. Het werd in 2006 professioneel gerenoveerd door Peter Purkhart en Wolfgang Gruber. Sinds 1954 flankeren de twee levensgrote figuren van Sint-Walpurga en Sint-Wunibald, die rond 1700 werden gemaakt, het altaarstuk. Het laatbarokke tabernakel dateert uit het tweede kwart van de 18e eeuw en werd naar St Willibald's gebracht vanuit een kapel in Naarn. De altaartafel werd rond 1960 gekocht van een handelaar in tweedehands goederen uit Prambachkirchen. In 2006 werd het hele hoogaltaarensemble gerestaureerd door restaurateur Wolfgang Hebenstreit en gefinancierd door de Goldhaubengruppe St.

De zijaltaren
De zijaltaren werden herontworpen in 1960-61 nadat de neogotische bovenbouw was verkocht. De neogotische altaartafels uit 1901 bleven echter staan.
Op het linker zijaltaar staat een Madonna met kind (Koningin van de Hemel, derde kwart 17e eeuw), die afkomstig is uit de Bründl-kapel in St Jakob. Het tabernakel met gedraaide zuilen en een uitspringende kroonlijst (18e eeuw) komt uit de parochiekerk van Goldwörth (district Urfahr).

Op het rechter altaar staat de kruisigingsgroep, het kruisbeeld (tweede helft 18e eeuw) werd in 1913 aangekocht als missiekruis voor de parochiekerk. De figuren van Maria en Johannes (derde kwart 18e eeuw) zijn afkomstig van Esternberg.

De preekstoel
Het is een Josephine preekstoel van de beeldhouwer Thomas Jordan, gemaakt in het vierde kwart van de 18e eeuw. Op de ronde korf staan reliëfs van de Goede Herder en profielbustes van Petrus en Paulus in de stijl van keizerskoppen, terwijl op het klankbord een tempietto en engelen met de tafelen der wet te zien zijn.

De heiligen Filippus en Jacob
Deze twee figuren werden in 1970 ook van de Bründl-kapel van Sint-Jacob naar hier overgebracht. Ze zijn sterk gotisch (eerste kwart van de 17e eeuw).
Houten galerij met schilderijen van de 14 Heilige helpers.

De houten galerij, die aan het begin van de 20e eeuw werd gebouwd, bevindt zich in de westelijke travee van de kerk. De laatbarokke schilderingen stellen de 14 heilige helpers voor. Van links naar rechts: Sint Dionysius, Blasius, Erasmus, Georg, Christoffel, Pantaleon, Vitus, Achatius, Eustachius, Cyriakus, Agidius, Katharian, Barbara en Margaretha.

Het orgel werd gebouwd door Josef Breinbauer in 1836, aangepast door Leopold Breinbauer in 1898 en gerenoveerd in 1971 en 1998. In de ommuurde westelijke spitsboogopening van de toren bevindt zich de beeldengroep "Olijfberg", die in 1905 werd gemaakt door de beeldhouwer Leopold Maroder uit Val Gardena. Tijdens de renovatie in 2007 werd de groep schoongemaakt en gerestaureerd door restaurateur Hebenstreit met financiële steun van de plaatselijke culturele vereniging.