Wallfahrtskirche Maria Hilf

De Maria-Hilfkerk is een prachtige bedevaartskerk met een sensationeel uitzicht over het MondSeeLand.


De kerk op de Hilfberg ligt op slechts een paar minuten lopen van het marktplein van Mondsee en wordt steeds populairder voor bruiloften en doopfeesten.

Heilige mis elke zondag in juli en augustus om 07:00 uur.

MARIA HILF KERK
Vestigingskerk van Mondsee
Beschermheilige: Maria Visitatie - 2 juli
oorspronkelijk St. Ulrich 4 juni

Vanaf de voormalige kloosterkerk in Mondsee bereik je de bedevaartskerk Maria-Hilf in een paar minuten via een steile weg omhoog naar het oosten. Vroeger was deze gewijd aan St. Ulrich.
In de Spaanse Successieoorlog koos de Beierse keurvorst de kant van Frankrijk en de Beiernaren breidden de Hausruck-grens in 1702 militair uit. Wapenmakers en schutters uit Mondsee werden ook opgeroepen voor de Oostenrijkse verdediging. De bevolking van het MondSeeLand was daarom erg bang voor buitenlandse troepen.
Abt Amand Göbl wendde zich tot de Heilige Maagd Maria voor hulp. Hij beloofde een nieuwe kapel ter ere van Maria te bouwen. De overwinning op het belangrijkste Beiers-Franse leger bij Höchstätt in 1704 maakte een einde aan het gevaar en de abt loste zijn belofte in. Hij liet de Ulrichskirche, die aan renovatie toe was, ombouwen tot een Maria-Hilf-Kirche, vergrootte deze met zijbeuken en voegde een toren, sacristie, altaren en orgel toe. Op het feest van Maria Visitatie werd het beeld van Maria Hulp der Christenen tijdens een feestelijke processie overgebracht naar de kerk.
Elk jaar "in festo visitantis" - op het feest van Maria Visitatie op 2 juli - vond er een plechtige processie plaats op de Maria-Hilf-heuvel. De schutters en vele gilden namen ook deel met hun gildepalen en vlaggen.
De aantrekkingskracht van het nieuwe bedevaartsoord was voor de mensen zo groot dat velen de traditionele Mariabedevaart naar Zell am Moos binnen een paar jaar verwaarloosden, zoals blijkt uit de drastische afname van het aanbod na 1706.

Met de Maria-Hilf-Kirche werd een bedevaartsoord volgens plan gecreëerd, dat helemaal aansloot bij de trend van die tijd. Het bedevaartsoord Mondsee, een van de vele dochterstichtingen van Passau, groeide al snel zo sterk dat de inkomsten uit offergaven, soms meer dan 300 gulden per jaar, al in de 17e eeuw een derde van die van de St.

De Mariabedevaart naar het miraculeuze beeld op de berg was een belangrijk onderdeel van het religieuze leven van de mensen geworden, zoals blijkt uit een liedboek dat in 1827 door de familie Perner uit Mondsee werd geschreven. Van de twaalf Maria-liederen in het boek verwijzen sommige direct naar de bedevaart naar de Maria-Hilf-Berg.
Gelovigen bezochten de kerk ook in de winter. Elk jaar werd er een houten portaal gebouwd om de kerk te beschermen tegen weer en wind en in de lente werd het portaal weer afgebroken. Na de dood van de laatste abt zette de beheerder van het klooster, pater Georg Socher, zich sterk in voor de kerk, die met sluiting werd bedreigd. Er werd aangevoerd dat het armenhuis nauwelijks had kunnen bestaan zonder de giften van de Maria-Hilfkerk. De kerk bleef open - de bedevaart gaat tot op de dag van vandaag door. Vrome mensen van heinde en verre bezoeken de kerk nog steeds. De populariteit van de bedevaartskerk blijkt ook uit de vele doopsels en huwelijken waarvoor de kerk op de berg vaak wordt bezocht. Wonderbaarlijke plaatsen spreken al sinds mensenheugenis tot de verbeelding. Volgens de legende leidt een ondergrondse gang van de Hilfberg naar het klooster, waarin een schat is opgesloten, of dat mysterieuze Unterbergmännchen soms 's nachts naar het Gnadenkirchlein trokken.


EXTERIEUR
De kerk verrijst op een vlak plein, het vlakke plein, dat is omgeven door een met kiezelstenen bedekte muur. Er staan banken voor de pelgrims. Ten noordwesten van de ommuring staat een kraampje uit vroegere tijden dat bedevaartssouvenirs verkoopt. In het zuidoosten wordt de muur onderbroken door het kleine sacristenhuisje, waar de "Mayrknechte", die van hieruit hun patrouilles uitvoerden, waarschijnlijk ooit sliepen. Ze kregen twee gulden per jaar en ook geld voor beddengoed.
In tegenstelling tot andere bedevaartskerken in MondSeeLand maken de kerkrekeningen hier geen melding van inbraken in offerkisten, wat waarschijnlijk te maken heeft met de zeer goede beveiliging. Een deel van het oude geplaveide pelgrimspad is nog te zien bij de noordwestelijke ingang. Ooit moest er steeds weer geld worden uitgegeven om het steile pad te prepareren of voor palen om te stoppen. Sneeuwruimen in de winter was ook erg duur. Buiten de muur aan de Hilfberg-Straße staat een kapel met een afbeelding van de heilige Donatus. Toen de oude gotische kerk in 1706 werd verbouwd, werd het kerkinterieur uitgebreid met zijbeuken om meer pelgrims te kunnen ontvangen. Twee zij-ingangen maakten het ook mogelijk voor grotere groepen pelgrims om comfortabel de kerk binnen te gaan. Een sacristie met een houten plafond is verbonden met het koor in het oosten, terwijl een achthoekig torentje met open klokkentoren en uienkoepel oprijst uit het steile zadeldak in het westen. De kleinere klok dateert uit de bouw van de gotische kerk. Na de toren eindigt het dak in het oosten met een trapeziumvormige puntgevel, in het midden waarvan zich de wijzerplaat bevindt. Daaronder leidt een gotisch portaal naar de eerste travee van de kerk, die door de orgelzolder in twee niveaus is verdeeld.

INTERIEUR
De lage ruimte onder het orgel is van de rest van de kerk gescheiden door een ijzeren rooster. Votiefplaten uit recentere tijden hangen nog steeds op een houten plank. Aan de drie aangrenzende traveeën zijn lagere zijbeuken bevestigd. Dit wordt gevolgd door een verzonken koor met één travee en een 3/8 uiteinde. De kruisgewelven van de afzonderlijke traveeën zijn versierd met stucbanden. De brede segmentboogvensters in de zijbeuken zorgen voor veel licht in het interieur van de kerk. Het koor van de kerk wordt verlicht door soortgelijke ramen links en rechts.
Het hoofdaltaar wordt beschouwd als een van de meesterwerken van Guggenbichler, vooral wat betreft de constructie. In het midden van het lagere niveau hangt het miraculeuze beeld in een glazen schrijn - een kopie van het origineel van Lukas Cranach de Oudere, dat zich in Innsbruck bevindt. Kleinere en grotere engelfiguren zweven rond het beeld. Tussen de gladde zuilen leunt de aartsengel Gabriël met de lelie links naar het beeld toe, terwijl Rafaël rechts de vis en de staf vasthoudt. Boven de naar voren gebogen, gesloten gevels staan engelen die met wijd gespreide vleugels bloemenkransen uitstrooien. In het midden van het middenstuk zweven putti rond de zegenende God de Vader, waarboven de derde aartsengel Michaël met de schubben van de ziel het totaalbeeld compleet maakt. De zuilen op de zijaltaren zijn vervangen door figuren. Sint Maarten en Sint Ulrich staan links naast de altaarstukken en Sint Joris en Sint Florian rechts. Tussen de gebroken gevels staan halve figuren in het middenstuk - Sint Wolfgang links en Sint Ulrich rechts. Bij de planning van de drie kerkaltaren werd speciale aandacht besteed aan de vorige kerkpatroonheilige Ulrich en zijn verering en hij werd op elk altaar afgebeeld. Op het hoofdaltaar knielde een 68 cm hoge figuur van de heilige Ulrich op een console bij het tabernakel. Zijn hoofd stak zelfs uit in het beeld van de heilige Ulrich. De heilige Ulrich, de vroegere beschermheilige van de kerk, kon dus tegelijkertijd met het nieuwe miraculeuze beeld worden vereerd. Hij stond als het ware op de weg van de ogen of gedachten naar het miraculeuze beeld. Het klankbord van de preekstoel is opmerkelijk. Net als in de Sint-Wolfgang staat de vrijstaande figuur van de "Goede Herder" met de schapen op zijn schouders in het midden. Rondom dragen engelen schoppen en lammeren van herders.
Over het wonderbaarlijke beeld wordt de volgende legende verteld: In het huis van de bader Göbl, dat niet ver van de St. Ulrichkerk aan de voet van de berg stond (huis Schießstattgasse, naast de ingang van de Hilfbergstrasse), zag de achtjarige dochter een afbeelding van de Maagd Maria in de fontein. De ouders die ter plaatse werden geroepen, konden echter niets ontdekken van de genoemde afbeelding. Omdat het kind bleef beweren het te zien, gingen de ouders en een aantal mannen op onderzoek uit. Tot ieders verbazing kwam er een volledig droge en prachtig glanzende afbeelding van de Maagd Maria tevoorschijn. Het vond een passende plaats in een kamer van het badhuis. De volgende dag was het plotseling verdwenen en werd het teruggevonden in de Sint-Ulrichskerk. Nadat het was teruggebracht naar het Baderhaus, herhaalde dit vreemde proces zich opnieuw. Het Mariabeeld werd vervolgens in de abdijkapel van het klooster geplaatst en in 1706 in de nieuwe Maria-Hilfkerk.

De legende van de wonderbaarlijke ontdekking van het miraculeuze beeld in een put vindt waarschijnlijk haar oorsprong in het feit dat de pelgrims zich nauwelijks konden voorstellen dat het beeld van Maria Hulp der Christenen in het midden van het prachtige Guggenbichler altaar uit een stadshuis afkomstig zou zijn. Franz Göbl was wonderdokter in Innsbruck en bracht het miraculeuze beeld waarschijnlijk naar hier ter gelegenheid van zijn huwelijk met een Mondseevrouw en schonk het aan het klooster. Een votiefplaatje in de pastorie identificeert hem specifiek als de "schenker van het miraculeuze beeld". De familie Göbl was nauw verbonden met het klooster - een jongere broer van Franz Göbl trad in het klooster onder de naam Amand en werd in 1697 tot abt gekozen. Hij was dezelfde abt Göbl die ook de Ulrichskirche liet ombouwen tot een Maria-Hilf-Kirche en uiteindelijk het miraculeuze beeld daarheen overbracht.